Ziemia trwa

To trudne zadanie, napisać ciekawą recenzję książki, o której sam Stephen King, mistrz rozległych opowieści, kwituje rekomendacją składającą się z jedynie dwóch słów – znakomita książka. Mógłbym wyszukać kilka synonimów i zamknąć ten opis w podobny sposób, tyle że daleko mi do mistrza, więc pozostaje mi wybrać bardziej przyziemną formę. „Ziemia trwa” George’a R. Stewarta to następna opowieść wydana na łamach serii Wehikuł czasu od wydawnictwa Rebis, którą uskuteczniam w ostatnim czasie, a wraz z kolejną pozycją, coraz szerzej otwieram oczy.

Isherwood Williams – biolog, Amerykanin – to główny bohater tej historii, który podczas samotnej eskapady zostaje ukąszony przez grzechotnika. Pierwsze co, to uderzył mnie jego spokój w zaistniałej sytuacji oraz podjęte racjonalne rozwiązanie. Szybko założona opaska uciskowa, by trucizna nie rozprzestrzeniła się po całym krwiobiegu i powrót do chaty, gdzie czekało lekarstwo. To wydarzenie zwiastowało, że będę miał do czynienia z człowiekiem, który jest przygotowany na przeciwności losu i doskonale potrafi o siebie zadbać. To dobrze wróżyło, bo podczas długiej rekonwalescencji, odcięty od cywilizacji, świat a dokładnie ludzkość wymiera w wyniku epidemii.

„Ziemia trwa” to książka, która zatraca czytelnika w postapokaliptycznym klimacie, przy czym bardzo szybko staje się powieścią drogi. To właśnie w pierwszych rozdziałach Isherwood, a raczej Ish jak woli się nazywać, przemierza stany Ameryki stopniowo orientując się w zaistniałej sytuacji. Jak się szybko okazuje, nie jest jedynym ocalałym, a jakiekolwiek kontakty w nowym świecie mogą być zarówno ratunkiem, jak i przekleństwem. Jak budować nową społeczność, gdy strach i podejrzliwość w tym biegu wyprzedza o całą prostą zaufanie względem drugiego człowieka? Jak długo trzymać się stopniowo wymierającej spuścizny minionego świata, a kiedy zacząć tworzyć ten zupełnie nowy? Ish będzie często stawał przed trudnymi wyborami i choć na początku opowieści był tym opanowanym, racjonalnie myślącym praktykiem… dobrze, że na swojej drodze poznał mądrą i zdecydowaną Em.

Świetnym zabiegiem George’a R. Stewarta było przewinięcie czasu w tej historii określone mianem „szybkie lata”, gdzie z jednej strony, autor popchnął fabułę daleko w przód, a tym samym nie stworzył czarnej dziury. Każdy mijający rok był rozpisany wg najważniejszych wydarzeń, które w zupełności wystarczyły do rozeznania się w sytuacjach, w jakich znaleźli się bohaterowie. Ciekawym motywem, była również obecność w tekście jakby nadrzędnego narratora. Taki głos jak Krystyny Czubówny czy Tomasza Knapika. Głos, który w bardzo jasno opisuje ziemskie zależności. To, że elektrownie, mimo w pełni zautomatyzowane, to jednak posiadają elementy, gdzie trzeba sprawdzać poziom oleju i w przypadku zaniedbania i braku człowieka może dojść do awarii. To, że wszy nie mając żywiciela, w końcu wymierają. Że wystawowy koń najdostojniejszej rasy zamknięty w zagrodzie ma bardziej przechlapane w obecnej sytuacji niż ten, który w kulminacyjnym momencie nie ciągnął pługa a hasał po łące. Niesamowite, bo tych przypadków jest o wiele więcej i są tak oczywiste, że nikt na co dzień się nad tym nie zastanawia, a jak widać, mają istotne znaczenie.

„Ziemia trwa” to świetna, źle, jak napisał Stephen King, znakomita książka. To opowieść o przemijaniu, kruchości istnienia, ale nie tyle ludzkiego a dotykającego każdego organizmu, czy urządzenia, z jakimi miał styczność człowiek. To świetna opowieść o budowaniu nowej społeczności, o konflikcie związanym z trzymaniem się przeszłości wraz z jej wynalazkami, religią i wszelkimi cudami świata a nowym porządkiem. Wszystko się zmienia, ludzie i zwierzęta umierają, stal rdzewieje, beton się kruszy, drewno próchnieje, a ziemia? Ziemia trwa.

To trudne zadanie, napisać ciekawą recenzję książki, o której sam Stephen King, mistrz rozległych opowieści, kwituje rekomendacją składającą się z jedynie dwóch słów – znakomita książka. Mógłbym wyszukać kilka synonimów i zamknąć ten opis w podobny sposób, tyle że daleko mi do mistrza, więc pozostaje mi wybrać bardziej przyziemną formę. „Ziemia trwa” George’a R. Stewarta to...

6.5 Ziemia trwa opowiada historię w odpowiedzi na pytanie - “co by było gdyby…?”.
Student ostatniego roku geografii, Isherwood Williams, wybiera się w góry, by zebrać obserwacje do swojej pracy magisterskiej, a także przyjemnie, choć samotnie spędzić czas. Kiedy wraca ze swojej wielodniowej wyprawy, odkrywa, że pobliskie miasteczko całkiem opustoszało. Odnajduje gazetę, która donosi o przyczynach wyludnienia. Mówi o nich także opis fabuły na okładce książki, jednak ich ujawnienie odbywa się za sprawą stopniowania napięcia i osiągnięcia punktu kulminacyjnego, więc znajomość dramatycznego wydarzenia przed lekturą zabiera część przyjemności odkrywania treści książki.
Ziemia trwa została po raz pierwszy wydana w 1949 roku i to jedyne dzieło z gatunku science fiction Georga Stewarta. Pomysł jest ciekawy i z pewnością wzrosło nim zainteresowanie w XXI wieku, w czasie epidemii koronawirusa. Ostatecznie jednak, dzieło wyszło skromnie. Autor snuje dywagacje na temat tego, co stałoby się, gdyby zdziesiątkowana ludzkość musiała się organizować od początku. Właśnie na obyczajowym wątku i zmaganiach z codziennością koncentruje się książka. Nie odniesiemy wrażenia, że dzieło powstało w innych realiach kulturowych, natomiast brakuje krytycznych momentów, które wyrwałyby narrację ze zdystansowanego, chłodnego stanowiska. Narrator nie wierzy w wielkość człowieka, ostatecznie przekonuje, iż ludzi do innowacji motywuje wola przetrwania, a postęp cywilizacyjny osiągany jest przypadkiem, jako skutek uboczny.

6.5 Ziemia trwa opowiada historię w odpowiedzi na pytanie - “co by było gdyby…?”.
Student ostatniego roku geografii, Isherwood Williams, wybiera się w góry, by zebrać obserwacje do swojej pracy magisterskiej, a także przyjemnie, choć samotnie spędzić czas. Kiedy wraca ze swojej wielodniowej wyprawy, odkrywa, że pobliskie miasteczko całkiem opustoszało. Odnajduje gazetę,...

Aj ponad półtora miesiąca czytałam tą książkę. Niestety miałam czas czytać ją na spokojnie tylko w weekendowe wieczory. Jak na to, że książka została wydana w 1949 r. to styl pisania jest bardzo zrozumiały i nie zestarzał się pomimo tylu minionych lat. Jedynie co gryzło mnie, to było to, że autor sprowadzał kobietę tylko do roli matki i żony, oraz mówiąc wprost uważał kobiety za mało inteligentne, a nawet nie zdolne do tego by sprawować urzędy, które wtedy były w rękach tylko mężczyzn. Lecz szybko się reflektowałam zważywszy na to, iż w tamtym okresie ludzie po prostu inaczej myśleli. Jeszcze jedyne co było przykre to, że autor wplatając wątek upośledzonej dziewczyny (właśnie dlaczego akurat dziewczyny hmm) opisywał ją dosadnie jako głupia i że jest tylko kłopotem z jakim muszą się męczyć i może było ją lepiej otruć. Pomijając te szokujące zasady jakimi kierował się pisarz, to książka była inna od większości postapo, gdyż tutaj akcja dzieje się na początku i to bardzo niespiesznie, by pod koniec skupić się już tylko na rozważaniach i celebrowaniu zwykłego życia. Podobała mi się cześć 1 i początek części 2. Dalsze części były zwyczajnie nudne.

Aj ponad półtora miesiąca czytałam tą książkę. Niestety miałam czas czytać ją na spokojnie tylko w weekendowe wieczory. Jak na to, że książka została wydana w 1949 r. to styl pisania jest bardzo zrozumiały i nie zestarzał się pomimo tylu minionych lat. Jedynie co gryzło mnie, to było to, że autor sprowadzał kobietę tylko do roli matki i żony, oraz mówiąc wprost uważał...

Jestem już po połowie książki i muszę przyznać, że się męczę.
Zachęcony opisem, wizją zmieniającego się świata, chętnie zabrałem się za czytanie...
Ale... czytałem inne postapo, niestety ta pozycja mnie nie przyciągnęła...
Nudne... bez akcji... ciągnie się i ciągnie... może autor miał inny zamysł, jednak mi on nie przypadł do gustu...

Jestem już po połowie książki i muszę przyznać, że się męczę.
Zachęcony opisem, wizją zmieniającego się świata, chętnie zabrałem się za czytanie...
Ale... czytałem inne postapo, niestety ta pozycja mnie nie przyciągnęła...
Nudne... bez akcji... ciągnie się i ciągnie... może autor miał inny zamysł, jednak mi on nie przypadł do gustu...

Ish, wybierając się ma samotną wspinaczkę po górach, nie spodziewał się, że przez – niegroźne w sumie – ukaszenie grzechotnika straci na chorobie kilka dni, ale i przegapi koniec świata. Już ucieczka dwóch mężczyzn spod chaty, w której odchorowywał atak, dała mu do myślenia. Kiedy wreszcie wrócił do miasteczka zastał jedynie opuszczone domy i ... zwłoki. Świadomość tego co się stało nie przyszła szybko, czas na wyjaśnienie zagadki zajął poszukiwaniem kogokolwiek, a ci których spotykał nie napawali optymizmem.
Tak rozpoczyna się jego – i nasza z nim – podróż, w której ludzie prawie całkowicie ulegli tajemniczej epidemii. Ish'em targają mieszane uczucia: od rezygnacji do desperackiej chęci działania, od strachu do odwagi. Eskapada do Nowego Jorku utwierdza go w przekonaniu, że jest zdany na siebie, a bezczynność czy bezmyślna podroż do niczego go nie doprowadzi. Od całkowitej rezygnacji ratuje go Księżniczka – błąkający się pies, a później Em – kobieta w wieku nieokreślonym. Stają się one pierwszymi członkami społeczności, przed którą staje zadanie przetrwania i zachowania rodzaju ludzkiego. Nie jest to zadanie łatwe.
W ciągu dwóch dekad społeczność stanowi już kilkadziesiąt osób, rodzą się dzieci już w drugim pokoleniu. Ish'a – choć szczęśliwego – ciągle nurtuje problem tego, że wszyscy żyją na kredyt. Korzystając z zasobów, które pozostały, stoją w miejscu, nie uczą się, nie doskonalą, nie pracują. Dzieci przyjmują świat jakim jest, żyją dniem dzisiejszym. Jest przekonany, że to się wkrótce na nich zemści, a pierwszym dowodem jest nagły brak wody, która do tej pory płynęła beztrosko z kranów. I to nie jest jedyne wyzwanie jakie na nich czeka.
Największym plusem powieści jest jej odmienność od wszystkich innych, to nie jest „Mad Max” z hordami zdziczałych klanów, czy „Bastion” z... hordami zdziczałych i nie klanów i „mistycznej, karzącej ręki sprawiedliwości”. To filozoficzna opowieść o istocie człowieczeństwa i jego powołaniu. Jednostki, czy całe społeczności pokojowo nastawione, ale bierne, mają jedynie szansę na egzystencję, ale nie na przetrwanie. Na przetrwanie mają szansę jedynie te kreatywne, myślące perspektywicznie, obierające za cel samodoskonalenie się. Jak sam Ish mówi: ludzie którzy go otaczają nie są zbyt inteligentni, ale są przyzwoici. Żeby jednak przeżyć brakuje ludzi twórczych. Czy jego syn – Joey jest takim człowiekiem, kimś kto zastąpi Ish'a, a nawet go przerośnie? To najważniejsze pytanie dla głównego bohatera, ale i największy atut powieści. Inteligencja jako niezbywalna powinność i główny warunek do zaistnienia i trwania ludzkości – to wyraźny, choć nienachalny akcent. Do tego świetne wtrącenia obrazujące przemianę jaka zachodzi na Ziemi, kiedy człowiek już niczego nie kontroluje. Ekspansja fauny i flory, niezmienne prawa przyrody, którym nie ma się kto oprzeć. Spokojna, może odrobinę monotonna, ale całościowo doskonała powieść.

Ish, wybierając się ma samotną wspinaczkę po górach, nie spodziewał się, że przez – niegroźne w sumie – ukaszenie grzechotnika straci na chorobie kilka dni, ale i przegapi koniec świata. Już ucieczka dwóch mężczyzn spod chaty, w której odchorowywał atak, dała mu do myślenia. Kiedy wreszcie wrócił do miasteczka zastał jedynie opuszczone domy i ... zwłoki. Świadomość tego co...

Książka jest ciekawa, jako miłośnik postapo, mała cząstka siebie kocham każda, ale w tej niestety nie ma niemal w ogóle akcji, za dużo rozważań i przemyśleń bohatera. Jakby co, druga część jest ciekawsza niż pierwsza. Oczywiście wkurzalam się wielokrotnie na działania i decyzję bohatera i jakie decyzje podejmował...

Książka jest ciekawa, jako miłośnik postapo, mała cząstka siebie kocham każda, ale w tej niestety nie ma niemal w ogóle akcji, za dużo rozważań i przemyśleń bohatera. Jakby co, druga część jest ciekawsza niż pierwsza. Oczywiście wkurzalam się wielokrotnie na działania i decyzję bohatera i jakie decyzje podejmował...

Po przeczytaniu książki mam wrażenie, że tytuł jest wyjątkowo adekwatny i oddaje ogólny charakter. Trwanie to słowo klucz tej historii.
Jest w niej wiele nostalgii i jakiegoś przygnębienia, mimo że wszystko nadal trwa, a raczej się odradza.
Mam problem z ocenieniem książki, bo nie ma w niej wyjątkowej akcji i punktów szczególnie ważnych. Wszystko odnosi się do tego, czego już nie ma, co jest swego rodzaju czymś odmiennym w tym gatunku. Apatia ludzi, którzy pozostali i przeżyli jest tak dogłębna, że dominuje wszystko. Okazuje się, że cały dorobek cywilizacyjny i technologiczny jest bardzo kruchy i po upadku, staje się czymś obcym. Ludzie nie mają wystarczającej siły i nie ma nikogo, kto zarazilby ich charyzmom. Teoretycznie cały czas mówi o tym główny bohater, jednak prawdę mówiąc, nie doprowadza do niczego przełomowego. Wszystko odnosi się jedynie do rozmnażania i żerowania na dawnym dorobku.
Ciężko powiedzieć, żeby coś się odbudowało, po prostu trwało.
Rozważań filozoficznych jest w książce całkiem sporo. Tak samo jak jakiejś tęsknoty do tworzenia i jakiś struktur.
Niestety książka ujawnia prawdę o tym, że pokolenia, które żyją w nowym świecie, nie dozą już do starych osiągnięć, ponieważ ich nie znają. Nawet, jeżeli są one potrzebne i pożyteczne.
Plusem jest stworzenie historii na przestrzeni wielu lat, co pozwala spojrzeć na zmiany, jednak nie doprowadza to do niczego wielkiego. I tak wszystko sprowadza się do przetrwania kolejnego dnia i rozmnażania.

Po przeczytaniu książki mam wrażenie, że tytuł jest wyjątkowo adekwatny i oddaje ogólny charakter. Trwanie to słowo klucz tej historii.
Jest w niej wiele nostalgii i jakiegoś przygnębienia, mimo że wszystko nadal trwa, a raczej się odradza.
Mam problem z ocenieniem książki, bo nie ma w niej wyjątkowej akcji i punktów szczególnie ważnych. Wszystko odnosi się do tego, czego...

Z „Bastionem" Kinga wspólny jest moim zdaniem tylko punkt wyjścia, czyli konsekwencja zarazy. W obu tych opowieściach mamy apokalipsę cywilizacji sprokurowaną nie wojną, zbuntowaną techniką, czy zniszczeniem Matki Ziemi. Kto wie natomiast, czy nie było to niedbalstwo Nauki, czy też gniew albo zlekceważenie sił Natury.

„Ziemia trwa" ma w sobie smutek przemijania, obserwacji zdarzeń i procesów naturalnych, którym człowiek z jego cywilizacją jest zbędny. Cywilizacyjna przeszłość okazuje się dla Plemienia (mikrospołeczność ocalałych) być tylko balastem opóźniającym tylko to, co nieuniknione. Ludzie muszą nauczyć się (przypomnieć?) jak żyć w Świecie bez energii elektrycznej, bieżącej wody, bez „cywilizowanych" schronień, bez sklepów i techniki. W takim obezludnionym Świecie wiedza i umiejętności mają wartość tylko taką i wtedy, gdy są użyteczne i praktyczne. Bez kontekstów, zależności i skomplikowania. Ocalały z zarazy Ish ulega tej prawdzie nie od razu łudząc się długi czas tym, że powrót do tego, co było jest oczywistym pragnieniem całego Plemienia.

Dobre czytanie, nieśpieszna narracja. Dobrze wkomponowane rozdziały szybkich lat przesuwających teraźniejszość opowieści syntetycznie kronikarsko, ale rzeczowo. Dobrze oddana potęga Natury krótkimi opisami procesów zżerających to, co z cywilizacji zostało.

Z „Bastionem" Kinga wspólny jest moim zdaniem tylko punkt wyjścia, czyli konsekwencja zarazy. W obu tych opowieściach mamy apokalipsę cywilizacji sprokurowaną nie wojną, zbuntowaną techniką, czy zniszczeniem Matki Ziemi. Kto wie natomiast, czy nie było to niedbalstwo Nauki, czy też gniew albo zlekceważenie sił Natury.

„Ziemia trwa" ma w sobie smutek przemijania, obserwacji...

Bardzo lubię czytać książki science fiction. Dzięki serii wydawniczej pod tytułem „Wehikuł czasu” od Domu Wydawniczego Rebis mogłam już poznać wiele książek z tego gatunku. Ciekawie się czyta wizje świata wymyślone kilkadziesiąt lat temu, gdy współczesność wyglądała inaczej niż obecnie. Ostatnio, miałam okazję przeczytać książkę George’a Stewarta pod tytułem „Ziemia trwa”.
Po książki z serii „Wehikuł czasu” sięgam tak po prostu, bez czytania opisu i zastanawiania się o czym konkretnie będzie dana książka. Tak też było z książką „Ziemia trwa”. Trochę się zaskoczyłam, kiedy przekonałam się, że jest to postapokaliptyczna historia. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam postapo, ale niezwykle przyjemnie było wrócić do tego gatunku. Z wielką chęcią przyglądałam się jak zachowywali się ostatni ludzie. Ciekawie było patrzeć jak brak ludności wpływa na faunę i florę, jak w przeciągu lat zmienia się zachowanie ludzi oraz jak rośnie nowe pokolenie. Poznawanie całego tego obrazu po epidemii było niezwykle wciągające i intrygujące.
Książka „Ziemia trwa” była moją pierwszą książką postapokaliptyczną od długiego czasu, jaką przeczytałam. Pokazała mi jak bardzo ciekawy jest ten gatunek i że warto od czasu do czasu po niego sięgnąć. Mimo że sama żyję w świecie po epidemii i nie chciałabym żyć w tym przedstawionym przez autora, to z wielkim zainteresowaniem oglądałam świat, w którym została garstka ludzi. Autor przedstawił trochę przerażającą wizję świata, ale jakże ciekawą do czytania.

Bardzo lubię czytać książki science fiction. Dzięki serii wydawniczej pod tytułem „Wehikuł czasu” od Domu Wydawniczego Rebis mogłam już poznać wiele książek z tego gatunku. Ciekawie się czyta wizje świata wymyślone kilkadziesiąt lat temu, gdy współczesność wyglądała inaczej niż obecnie. Ostatnio, miałam okazję przeczytać książkę George’a Stewarta pod tytułem „Ziemia trwa”....

"Ziemia trwa" to kawał naprawdę dobrego post-apo. Książka przedstawia losy świata po Kataklizmie, którym w tym przypadku stała się pandemia. Czytelnik poznaje zasady działania nowego świata razem z głównym bohaterem Isherwoodem. Nie uświadczymy to za wiele akcji, w zasadzie nie ma jej prawie w ogóle. Autor snuje wizję świata, w którym władzę odzyskuje natura, a człowiek znów staje się tylko małym pionkiem. Zadaje pytania o odbudowę cywilizacji. Czy powinniśmy porzucić przeszłość i skupić się na tym co jest teraz oraz patrzeć w przyszłość czy może jednak korzystać z tego co przeszłość nam zostawiła. Rozwój czy jednak swego rodzaju marazm? Czytelnik razem z naszym bohaterem stara się odpowiedzieć na te pytania. Wydaje się, że nie ma tu dobrych i złych odpowiedzi. Cokolwiek wybierzemy to tak czy inaczej przeminiemy, a ziemia... ziemia trwa. W mojej opinii książka ma smutny wydźwięk, ale każdy zinterpretuje to po swojemu.
Językowo jest tu bardzo przyjemnie, a książkę czyta się naprawdę szybko pomimo braku akcji. Zdecydowanie polecam wszystkim.

"Ziemia trwa" to kawał naprawdę dobrego post-apo. Książka przedstawia losy świata po Kataklizmie, którym w tym przypadku stała się pandemia. Czytelnik poznaje zasady działania nowego świata razem z głównym bohaterem Isherwoodem. Nie uświadczymy to za wiele akcji, w zasadzie nie ma jej prawie w ogóle. Autor snuje wizję świata, w którym władzę odzyskuje natura, a człowiek...